Мой бацька Яфім Майсеевіч Жыдавецкі нарадзіўся ў Бердзічаве ў 1912 годзе, меў брата Іосіфа. Абодвух братоў выхоўвалі дзядзька і цётка, якія жылі ў Кіеве. Бацька ажаніўся ў 1930 годзе, а праз год нарадзілася старэйшая сястра Вера. Я нарадзіўся праз сем гадоў, у 1938 годзе.

На трэці дзень вайны бацьку прызвалі ў армію. Яго частка была акружана пад Кіевам. Мая маці, Таццяна Давідаўна Ганапольская, разам са мною і сястрой і іншымі сем’ямі з нашага раёна эвакуіраваліся ў вёску Палавінка Чалябінскай вобласці. У канцы 1941 года мама атрымала паведамленне, што бацька прапаў без вестак з верасня 1941 года.

Калі мы вярнуліся ў Кіеў, маме расказалі, як загінуў бацька. Пасля жудаснага бою з фашыстамі Чырвоная Армія капітулявала, але тата застаўся жывы. Ён вярнуўся ў тое месца, дзе мы жылі да вайны, у раён, які называўся Падол. Бацька не знайшоў нас дома на Падоле і пайшоў на мэблевую фабрыку, дзе працаваў абіўшчыкам. Жанчына-ахоўнік пазнала яго і сказала: «Фіма, стой тут. Я прынясу табе што-небудзь паесці». Пайшла і вярнулася з нейкімі фашыстамі, якія забралі бацьку. Быў верасень 1941 года.

Бацьку забілі ў Бабіным Яры разам з дзядзькам і цёткай, якія яго гадавалі.

Бацькаў брат Іосіф з’ехаў у Маскву і там ажаніўся. Меў сына Міхаіла. Калі пасля вайны Міхаіл прыехаў у Кіеў, ён расказаў, што яго бацька загінуў у баі пад Арлом у 1942 годзе.

Аўтар Марыі Рыўкінд, Не пачута, не забыта: т. I , 2017 год